arkadaş zekai özger

• 29 nisan 1973 sabahı ankara'da ağır yaralı olarak kaldırıldığı hastanede 5 mayıs 1973 günü aldığı darbeler sonucu beyin kanamasından öldüğü hastane kayıtlarına geçti. arkadaş zekai özger yaşama veda ettiğinde 25 yaşındaydı. bu kısacık yaşamından geriye onlarca güzel şiir bırakarak aramızdan ayrılan şairin uzanıp yattığı otlarda yeni bir yeşillik büyüyor. ve o, yanağında bir borda gülle, bizlere hep gülümsüyor.
  
  “yarın ne olur bilirim ben
  bahar gelir, otlar büyür
  ölüm de yapraklanır
  bir dağ bulur uzun uzun bakarım
  bir çam ağacı gölgesi
  güzel kokular veren
  bir damla güneş görünce
  sana da gülümseyeceğim yarın
  şimdi senin uzanıp yattığın otlarda
  yarın yeni bir yeşillik büyüyecek”
• …yanılgıyı ipek kefenlere sarıp ısrarla umudun doğurgan topraklarına gömmekten ne buldun. sonunda kazancın göğsünü rüzgar acısıyla dağlayan bir yaşlı alışkanlık oldu.
  
  doğrunun ve yalanın adını koyamadın sen, yanılgın bu.
  
  ey bana titrek krallığımdan miras kalan yüreğimle isyancı askerlerine şefkat dağıtan sevdalı tekliğim, artık çöz salgınının iplerini ve kavruk bir çarpıntı olan bireyci gizemini dünyaya bırak, senin yırtıcı kuşlar ve güvercinler arasından ustalıkla geçirdiğin ışıltısız kırgın elbet saplanacak ilençli bir bulut bulur gökyüzü arenasında.
  şimdi senin görevin eski elyazması namelerle geçmişin burgulu hüzünlerinin bıraktığı yaraları iyileştirmektir. sevincini uzaklıklara bölerek çoğalttığın beklemenin savruk tadını, kırık dostlukların yarım yapalak içtenliklerinde unut artık. önemli olan yaşadığının, yaşarken neler yaptığının , neler yapılacağının, büyük küçük iğreti şeylerin bilincinde olmaktır. bu bilinci taşımak için her zaman erken sayılır. bunu bil.
  
  hiçbir şeyin sonu yoktur…